Mstislav Rostropovich

Dirigent, cellist en pianist Mstislav Rostropovich ontving in 1992 de Freedom of Speech Award voor zijn uitgesproken verdediging van de mensenrechten. Dit deed hij in de dagen van de felle onderdrukking in de Sovjet-Unie en tijdens de overgang naar een meer democratisch systeem in Rusland.

Meer over Rostropovich

Mstislav Leopoldovich Rostropovich werd geboren in 1927 in Azerbeidzjan, dat toen nog onderdeel was van de Sovjet-Unie. Toen hij vier jaar oud was leerde Rostropovich piano spelen van zijn moeder. Zij was een pianiste met veel talent. Op tienjarige leeftijd leerde Rostropovich cello spelen van zijn vader, die ook cellist was. Van 1943 tot 1948 studeerde hij aan het Conservatorium van Moskou, waar Rostropovich zelf in 1956 docent cello werd. Rostropovich studeerde hier niet alleen piano en cello, maar ook orkestdirectie en compositie.

In 1974 werden Rostropovich en zijn vrouw verbannen uit de Sovjet-Unie omdat zij goede doelen steunden. In de Verenigde Staten vonden zij de vrijheid van kunst, vrijheid van meningsuiting en democratie. Rostropovich werd in 1978 het Russisch staatsburgerschap ontnomen, waarna hij officieel Amerikaan werd. Hij werd in 1977 dirigent van het Nationaal Symfonie Orkest in Washington D.C. Bij een mislukte poging om de macht over te nemen in 1991 steunde Rostropovich zijn vriend Boris Jeltsin. Jeltsin werd de eerste president van Rusland. Rostropovich kreeg in 1990 zijn Russisch staatsburgerschap terug en verhuisde naar Moskou. Toch bleven hij en zijn familie Amerikanen. In 2007 overleed Rostropovich in Moskou.

Functies en artikelen

Rostropovich oefende de volgende functies uit:

Cellist en pianist (1942-2007)
Dirigent Nationaal Symfonie Orkest in Washington D.C. (1977-1994)
UNESCO Goodwill Ambassadeur (1998-2007)

In zijn dankwoord zei Rostropovich het volgende:

'De winter van 1942 was in de Oeral extreem koud. Mijn familie was vanwege de oorlog, uit Moskou overgebracht naar Orenburg. Er heerste honger, ook bij ons. We hadden in juni van dat jaar onze vader verloren. Maar, de radio had alle ongeluk overleefd. Zo hoorde ik als jongen van veertien, dat president Roosevelt en Winston Churchill ons zouden helpen. Rusland zouden helpen, mijn familie, mij persoonlijk. Sinds die dag is Franklin Delano Roosevelt voor mij het symbool van de levende vrijheid geweest, de hoop op een beter leven. Daarom ben ik ontroerd, dat ik vandaag een prijs ben waardig gekeurd die naar hem is genoemd. Ook vind ik van betekenis dat deze award mij is uitgereikt in de waardige omgeving van een kerk, want voor mij gaan Geloof en Vrijheid samen'.